UROCZYSTOŚĆ WSZYSTKICH ŚWIĘTYCH

Uroczystość Wszystkich Świętych to dzień szczególny. Wspominając wszystkich świętych uświadamiamy sobie o naszym powołaniu do zbawienia przez świętość życia. Natomiast wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych – Dzień Zaduszny – jest przypomnieniem, tak, jak Kościół śpiewa w ten dzień w prefacji, że życie Twoich wiernych o Panie zmienia się, ale się nie kończy. Jest to przypomnienie, że nasze życie przemija, ale i przypomnienie, że trzeba dążyć do świętości życia.

Odwiedzamy groby naszych najbliższych, ale nie zapominajmy o tym, że najważniejsza jest modlitwa. Owszem, sprzątamy groby, ustawiamy kwiaty, świecimy światła, ale trzeba pamiętać o tej modlitwie za zmarłych, o czymś, co jest bardzo ważne, a mianowicie o odpuście zupełnym, który można otrzymać przez osiem dni po Uroczystości Wszystkich Świętych. To jest najważniejszy hołd, jaki możemy oddać zmarłemu.

Uroczystość Wszystkich Świętych ustanowił papież Grzegorz IV w roku 835, a papież Grzegorz IV przeniósł na dzień 1 listopada. Uroczystość ta przywodzi na myśl tych, którzy już osiągnęli szczęście i cieszą się chwałą nieba. Uroczystość zrodziła się z potrzeby wspólnego uczczenia tych, którzy są bohaterami Kościoła i orędują za nami i aby pamięć o nich nie poszła w zapomnienie.

Dzień Zaduszny – modły za zmarłych zanosili już pierwsi chrześcijanie, a Ojcowie Kościoła – zwłaszcza św. Augustyn – uzasadniali i umacniali ten zwyczaj. Wspomnienie zapoczątkowane w roku 998 przez św. Odylona, opata z Cluny, który nakazał wszystkim podległym sobie klasztorom, aby dniem poświęconym na szczególną modlitwę za zmarłych zakonników był 2 listopada – dzień bezpośrednio przylegający do uroczystości wszystkich świętych. Zwyczaj ten wkrótce przyjął się w całym Kościele. Dzień poświęcony modłom za wszystkich wiernych zmarłych. Wspomnienie to łączy się z prawdą wiary katolickiej o świętych obcowaniu.